วันธรรมดา

วันนี้ตื่นมาด้วยอาการเพลียๆจากการตะลุยเล่นน้ำสงกรานต์เมื่อวาน ด้วยเสียงโทรศัพท์ของเพื่อนที่โทรมาชวนเล่นน้ำอีก
"วันนี้จะไม่ไปเล่นที่เก่าอีกเดี๋ยวจะโดนเหยียบตายซะเปล่าๆ"
ผมไม่ได้รับปาก ไม่ได้กลัวหรอก เพียงแต่ กำลังนึกว่ามีอะไรที่อยากทำอีก นอกจากการนอนเฉยๆอยู่กับห้อง ซึ่งคงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำ

--------------------------------------------

ผมลุกไปล้างหน้าล้างตา เดินออกไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลกันนัก บนทางเท้าเต็มไปด้วยร่องรอยของความบ้าระห่ำ
'แป้ง แป้ง แป้ง และขี้หมา'
ถนนยังคงโล่งอยู่
ตลาดยังมีของขายอยู่ แม้ว่าจะเป็นวันจันทร์ และยังเป็นวันหยุดยาวอยู่ อาหารทุกอย่างยังเหมือนเดิม ใช้เวลาเดินอยู่สักพัก ก็มาจบที่ร้านข้าวมันไก่ เพิ่งสังเกตว่าราคาขึ้นไปอีก 5 บาท เอาเถอะเดี๋ยวนี้อะไรมันก็แพงขึ้น คงต้องช่วยๆกันแบก



---------------------------------------------



สมัยเด็กๆ ทุกสงกรานต์แม่จะพาผมกับพี่สาวไปเยี่ยมตา ยาย อย่างน้อยก็เดือนนึง ถ้าไม่ได้ไปไหนก็จะนั่งๆนอนๆอยู่บ้าน แต่พักหลังๆตั้งแต่เรียนจบและได้งานทำในกรุงเทพฯ การกลับไปเยี่ยมบ้านก็เหลือแค่ปีละครั้งสองครั้ง

หน้าที่ตอนกลับบ้านคือ พาแม่ไปจ่ายตลาด ช่วยแม่ทำกับข้าว นอน



---------------------------------------------



แม่เคยบอกหลายครั้งว่าน่าจะกลับมาทำงานที่บ้าน แต่ผมก็บ่ายเบี่ยงด้วยเหตุผลต่างๆนานา

ทั้ๆที่รู้ว่าจริงๆแล้วว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในคำพูดของแม่



---------------------------------------------



นั่งดูทีวี วันนี้เป็นวันครอบครัว



---------------------------------------------



คิดถึงบ้านจัง